Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

dinsdag 5 augustus 2014

Verhalen uit café De Paardenbloem, 4. ANKH

4. ANKH

Dzjimmie deed zijn beklag bij Marti:
-Joske is misschien wel een tof mens en een kranige oude dame maar zij maakt mijn commerce kapot, man toch! Zij maakt en deelt zomaar soep uit aan de minderbedeelden en die blijven dan weg uit mijn inspirerende Congolees evangelisch gebedshuis. En zij is waarschijnlijk zelfs geen echte kristenvrouw. Dat kan toch niet, zuchtte hij diep.
-Toch wel, Josie heeft een kruisbeeld op haar schouw hangen en deelt af en toe zelfs ongewilde kruiskes toe in momenten van angst en vertwijfeling.
-Mais, elle n’est pas autorisée par le Papzak de Rom à faire cela. Zij mag dit niet doen en bovendien het is een vrouw. Elle va brûler en enfer, cette hérétique!
Marti die de abortusverhalen uit de vorige eeuw van J. kende maar daar wijselijk over zweeg tegenover de opgezweepte predikant, geeuwde even verveeld en antwoordde kort:
-Ik denk niet dat ze zich een zak aantrekt van jouw banbliksems of die van Papzak Benoitus de Kleine.
Dzjimmie, waarom doen jullie dit steeds opnieuw? Jullie stoten alleen maar meer mensen af, niet dat dit nu mijn bekommernis is maar toch. Ik begrijp niet echt wat jullie nu eigenlijk nog willen van de mensen of van de wereld tout court.
-Marti, mon ami, ik ben een overtuigde volgeling van bisschop Leonardus Plexus de Achtste en in tijden van crisis plooi je je terug op de core business van het spijkerharde geloof want anders ga je totaal ten onder. De keuze is tussen verzuipen of verdrinken in de moderniteit of boven blijven drijven met het vasthout uit het roemrijke verleden. Back to the roots!
-De inquisitie als reddend vlot, spotte Marti maar Dzjimmie liet die kelk aan zich voorbij gaan.
-Je moet dat toch in een correcte historische context plaatsen, copain, on ne peut pas comparer les oranges de Saint Nicolas avec le manioc africain.
-Leg dat maar eens uit aan bijvoorbeeld de Joodse mensen die als straatverlichting werden gebruikt in Portugal om het huwelijk te vieren tussen de katholieke koning en koningin Portugal X Spanje. Met straatverlichting bedoel ik spontaan aangestoken brandstapels, verduidelijkte Marti.
Dzjimmie vloekte inwendig en niet hardop want anders moest hij te biechten gaan en bij wie dan wel?
-Je leest te veel geschiedenisboekskes, Marti, dat is niet goed, ge moet niet alles geloven wat daarin staat en ge verkwist te veel van uw kostbare tijd bij die Portugese migranten in café Den Nieuwen Braga, allemaal leden van de club Les amis de l’œillet Rouge.
-Et Blanc et Noir, grapte Marti. Er is één ding in uw wederwoord dat mij bevalt, Dzjimmie en dat is dat ik niet alles moet geloven. Het geloof is inderdaad een hopeloze etterbuil van en voor het kwade in deze wereld. Behalve in de oorlog natuurlijk, als het bommen regent dan zitten de kerken vol.
-Je ne discute plus avec toi, hijgde de predikant kwaad.
-Nog een rondje, mannen? vroeg de nieuwe dienster van FeeRiet die Africana heette.
Zij was een wulpse zwarte vrouw met een glimlach die nog groter was dan haar overweldigende weelderige boezem. Ze was afkomstig uit Sierra Leone en sprak vloeiend 27 talen maar omdat ze geen officieel diploma had, vond ze nergens goed betaald werk, dus had ze maar gekozen om te werken in de horecazaken in de dorpsstad die haar wilden te werk stellen want zwarten werden nog steeds met een scheef oog bekeken tenzij het officieel goedgekeurde adepten waren van bisschop Leonardus Plexus de 8ste.
Africana had één of ander heidens teken in de vorm van een sierraad rond haal nek hangen, bengelend in de groeven van haar diepe décolleté met uitzicht op de Kilimanjaro Mountains.
Dat laatste was een flauw grapje van Michiel die sinds Africana werkte in de Paardenbloem er elke morgen zijn koffie dronk, schoorvoetend want hij verkende eerst het café op zoek naar bevriende gezichten die hem wellicht trakteerden op het dagelijkse bakje zwarte troost.
Dzjimmie negeerde Africana bits. Voor hem was zij een duivelse vrouw en een vijand, een obstakel voor zijn nieuw evangelische bekeringsijver.
-Daar gaat de grootafrikaanse gedachte, had Verbijt opgemerkt na het aanschouwen van de stilzwijgende oorlog tussen beiden.
Lady Nepjuweel kon Africana ook al niet luchten want die droeg namelijk echte juwelen en geen nepglazen ornamenten. Ze ratelde dan maar nerveus met haar eigen opzichtige waardeloze troep.
-Ik vind dat niet normaal, fluisterde zij in het gewillig oor van Anzjel de Vertwijfelde.
-Waar haalt ze het geld vandaan om zoiets te kunnen betalen?
-Het moet wel een hoer zijn! was de onvermijdelijk lijdende conclusie van de 2 misnoegde afgelikte roddeltantes.
Alicia Lara was langs gekomen om een thee te drinken met Marti en Verbijt. Dat deed ze af en toe. Ze keek vol bewondering naar het juweel rond de hals van Africana.
-ANKH, had ze zachtjes gezegd.
-Ah, het gordijn gaat eindelijk open, merkte Marti gevat op.
-Chérie, est-ce-que vous avez des racines égyptiennes?
-Maar we zijn toch allemaal Egyptenaren. Nefertiti was een zwarte, weet je wel.
-Kristus wellicht ook dan.
-Dzjimmie zal dat plezant vinden.
-Neen, die gelooft in en belijdt de ene, ware, blanke god. Als de ziel zwart is, moet god zo wit zijn als biologische plattekaas.
Africana lachte luid:
-Vous êtes une belle bande de salauds et de salopes.
Marti vloekte. Hij had aandachtloos van zijn biertje gedronken waarin een bieke rond zwom dat hij niet had opgemerkt. Het insect had hem in de mond geprikt. Hij had het uitgespuwd op de grond en het lag daar te zieltogen tot het even later stierf.
Marti voelde zich schuldig. Hij hield van bijen die verantwoordelijk waren voor 1/3de van de voedselproductie op de wereld en misschien zelfs meer dan dat.
-Ik had beter moeten oppassen, zuchtte hij met een pijnlijke grimas.
-Marti, assassin d’abeilles! proestte Verbijt verwijtend.
-Ne t’en fait pas, chéri! ANKH!
De woorden van Africana gingen gepaard met enig innig gestreel rond de armen en wangen van Marti.
Michiel keek hem even jaloers aan maar dat was geheel en onnodig overbodig. Het lijfelijke contact tussen mensen was belangrijk en normaal of vanzelfsprekend in bepaalde culturen zoals de Afrikaanse en de Latijnsamerikaanse. Enkel de bange blanke mannen hadden last van het lichamelijk aanraken en waren geobsedeerd door de ongewenste intimiteiten. Ze vonden dat uit den boze en NOT DONE.
-SMETSCHUW of SMETVREES, on a peur de la peau et des odeurs différentes, stelde Lara beslist.
Ze had een avondcursus antropologie gevolgd aan de universiteit van het vrije denken.
-Je transpire, donc je suis, beaamde Marti olijk.
-Lichaam in ontbinding? Vroeg oom Pooris. Hij probeerde een kruiswoordraadsel in het Nederlands in te vullen.
-KADAVER, antwoordde FeeRiet meteen spontaan.
-Klopt als een collectebus van de Partij der Nationaalverminkte Socialen, bevestigde Zegezielke tegenover Joske. Michiel keek kwaad in hun richting.
-ANKH again!
Africana spiegelde haar juweel in het spiegelglas achter de bar.
De wederopstanding der bevrijdende gedachten begin in café De Paardenbloem en ik was er bij! noteerde Marti later die nacht in zijn dagboek.
Marti en zijn vrienden zijn Ankhgetuigen, schreef Dzjimmie in zijn wekelijkse denunciatiebrief aan L.P. 8.



GV
Augustus 2014

Pub New Benfica

Geen opmerkingen:

Een reactie posten